شعر محلی: یادی از للک

دلم تنگه سی او روزل خاشو
که مجمع پر للک مشتن نهاشو
میرختن ری سرش کدی بادنجون
دوتا کت پیاز وچپه ای نون
للک عین تلی تو دل سینی
یه پاتیلی پر از آلو زمینی
للک مث تل و آلو سنگلش بی
پیاز و تروکم جای جنگلش بی
روغنل خاشو بی چشمه سارش
آدم حظ میکه تا پی دس بخارش
بوی عطر للک و بوی روغن
همه میفهمیدن بالا و دومن
همه با هم میگفتن که فلانی
درس کرده تو خونش شوم خانی
زبس که عطر و بو داشت او زمانل
شو و روز بی للک ،خوراک خانل
نمیدونم للک از ما چه دیده
که یک باره زماها دل بریده
میگن از ماکارونی دل غمینه
گمونم واقعا دردش همینه
اگه دردت ایه، دلگیر نبو وش
میرم کارخونشه، مو میزنم تش
قسم یاد میکنم دوسم تو باشی
زبس بامزه و لطیف و خاشی
میدونی حرف مو دوز و کلک نی
خوراکم بعد از ای، غیر از للک نی
تو میفهمی که گشنی ای بمیرم
دیگر ماکارونی هرگز نگیرم
بیو و قهر نکه شرم از خدا کن
دلم تنگ وایده سیت، رحم و ما کن
بادنجون و کدی در انتظارن
ده از دوری تو طاقت ندارن
همش شو روز کنن گریه و زاری
که شاید یه روزی سر در بیاری
بیو بازم بشین تو دل سینی
بکو شاد تو دل آلو زمینی

شعر محلی : تو فده هیشکه نسی ، ایقه دیه در نزنین

تو فده هیشکه نسی ، ایقه دیه در نزنین

کچلم کردینه  دِ  شونه تو  ئی  سر  نزنین

 فر نکردین اوسه که  باللِ صیاد  نچید

تو  قفس  فویده  نداره ،  ایقه  پرپر نزنین

 وختی خر شهلسه مردآوو سوارش تو درو

ئی نه رهشه سیخ پهلی خر و کرخر نزنین

 ایسو که دونه نرختین  سی کموتر اقلا"

محض جیجش  تیر  تو  بال کموتر نزنین

 وختی  پاچالل پر گندم  و پر جو کردین

بعد  جیلم  تشه  تو  نیلۀ   کوکر  نزنین

 اومدین خردین و بردین و فرختین دِ بسه

لااقل  مثل  هفی اینجو  دِ  چمبر  نزنین

 کی مو گفتم که شمانم مثه ما راس آوین

دیه  نامردی  بسه  پشتمه خنجر نزنین

 جی خدا بنده نشهسه، می خدا خُش کُجیه

گپه  پیغمبره  دم  لیکۀ  شوپر نزنین

 ایه الان  یکیتون دَسمه وُ مردی نگرُف

بعد مرگم  نمیخوام، قبر مونم سر نزین

 ای چه عشقه  بخدا  تو دلِ آشو کشتین

ایقه پی زخمِ زوون، طعنه وُ دلبر نزنین

 وقتی شاهین تو ولات زورشه پیکان نرسی

زشته سیتون،گپی ازشیر سماور نزنین..

آشو صفری

شعر محلی : اینجو ، اونجو

اینجو حَسنو گیوه ی  پوشی وُ دِ  رَو  که

اونجو قمرو بعد  یه هفته  رِ  شِنو  که

اینجو حسنو تو ح رُوَکی دکمَشه  می بَس

اونجو قمرو  دَو دُوَکی  رَختله  تَو که

اینجو حسنو  ری نِکِ پا یورتِمه می رفت

اونجو قمرو یالَشه مَی اَسپی  قَشو که

اینجو حسنو یواشکی هُشکله می خوند

اونجو قمرو جومه و تُمبونشِ نو که

اینجو حسنو فکر و خیالش وِرِ او بی

اونجو قمرو مَهدی و سودابه ی خَو که

اینجو خُش و اونجو دِ نبی نصفِ دِلَی شو

وقتی حسنو زلفِ گِرف، لوشِ تو لَو که

اینجو حسنو لِنجش بُ لوگزکی که

اونجو قمرو یواشکی حلقِشِ  بُو که

اینجو حسنو فهمی که دِ کار خراوه

اونجو قمرو پاک پَته یل تاته ی رو که

اینجو حسنو اُفتی و تو مِنمِنه کردن

اونجو قمرو سی حسنو دِنیه ی شَو که

اینجو خُش و اونجو، دو وُلا فاصله اُفتا

آشو ئی وسط پَی گَپَلِش مانه کَلو که..

"آشو صفری"   

شعر محلی : گُجیک دشتسون

گُجیک دشتسون حالی نداره

سی فر کردن پر و بالی نداره

و سـنـگ زون مـردم زخـم بـالـش

زدن پی تیر کمون سنگ ری گُلالش

تو خرمن جی دلُم صد ناله دارم

تو بالُم زخمل صد ساله دارُم

مو می فهمم گپُم گفتن نداره

کسی اخلاق اشنفتن نداره

اما می خوام بگُم دق دلیمه

تَموم غُصـّه یَـل ناگُفـتَـنـیـمَـه

نگین بـاز بال زه گـیر شَـپ آوی

نشونه ی صافَ دی تیر چپ آوی

همی که دُختَرُم خوش کَم غمی نی

وَ ریـحـون بـخـتَـرُم ای شو نـمـی نـی

دلُم مث بَلگه کَه تو باد گیره

دَس دُنیا وُ دین والّا دَسیره

جهالُم خوم دلُم صد سال پیره

دعا شو میـکُنُـم تـا صُـو بمـیـره

نگین تو باد شو دُختر بمیره

نواوو گفت بَتا جلدتَر بمیره

ای تَـنـهـا اومَـدی تـا تـو بـُرازگـون

همی که معروفش کرده بادنگون

میگن یو اومده سیر مَحض میره

خُـدا ویـلـون بـگـَرده تَـش بـگیره

نَـگـین تـوریـش سـفـیـده مـال دُوایـه

خومون میشناسیمش اصلش سیایه

نَـره تـا مـدرسه مـی خـوا چه واوو

کوچیکی شیش بدین تا تُر گُم آوو

سَرش ای چادره جنسش خَراوه

بَرش ای مـانـتـوه مال بی صحاوه

اَیه شق شَق بری مال باکَلیته

تو چَپ ره رَو کُنی مال بیخودیته

سَرت ای دومَنه میگن یتیمی

یه ذره ی ای بخندی مار لیمی

بچه ی همسایه پات گَپ زَه دَم دَر

دُهُـل سیـت مـیزَنن ری دیم کُر خَر

دل سه چیشتونه کور کرده

خوه شـیریـنـتونه سور کرده

چه واویده که نگبَت بارتونه

دروغ دادَن و بُـهـتـون کارتونه

کی می فهمه گَپ آرده ی کناره

خَـزونَـم ای بـخنـدی مـی بـهـاره

کسی نی خنده ی ری لُو بوینه

گُـل بـاویـنَـکـه تـوشـو بـچـیـنـه

دل دُخـتَـر مـث پـوس پـیـازه

سفید و پاک مخصوص نمازه

سـی دُخـت دشـتـسـون یـارون بـگـرویـن

سی شاخه ی اشکسه ی ریحون بگروین

گرو گرم چش از بارون درده

زلک میخواره می کارون درده

خدا، سی کی بُگُم درد زمونه

ولش کُ،تو دل خوم تا بمونه.

"معصومه خدادادی"

دروی (آبپخش)

خشه دروی بری توباغ خرماش

خشه گل بچینی تودشت وصحراش

خشه پی مردمه شیرین کلومش

زنی گپ  یا کنی یکدم سلومش

خشه اب وهوای خوب دروی

بلندوسوزه نخلستون دروی

پسینی که میخوا افتو بشینه

فلک سرخ وبه والله مثل خینه

دل دی هرشهیدی مثل خینه

چوش میشا کنی دنیاهمینه

همه رفتندوجنگیدن مثه مرد

تو دروی هیچ نیسی مرد نامرد.

حسین دارند