شعر محلی : دل مو

تو قُماره ی دل مو شور جِوونی نِشِسه

پِسِ دولاب دِلُم تازه سِکونی نِشِسه

چه سِبُک پر می زِنه بانده ی طیفون خیال

موج غم رفته و جاش ابرو کمونی نِشِسه

پُی کنایه و نِصیحت می گه اصلا نِه مونُم

سِر جاش پاشیده و رفته ری بونی نِشِسه

به خدا عاجزُم از دِس ای بُونِی بی جاش

خُوشه خین کِرده و با یار جهونی نِشِسه

هر چه عقلُم میگه سیش، گوشش بدهکارِ مو نی

نِه ری سینه، ری طِفَر سر توی زونی نِشِسه

مِث تُجّارِ ای دوره همه چیش کِر کِرده

دَس ری دَس ناده و انگار سی گیرونی نِشِسه

هر چه گشتُم که بگیرُم مو ازِش خط و نِشون

سِر تُل بید خونشون رفته تو رُونی نِشِسه

ایقه رفتم تو کُووش تا که بِفَهمُم که چِشِن

تا خلیلو تو دِلش ((لیلو بوبونی)) نِشِسه

"خلیل تمهید"