شعر محلی: یادی از للک

دلم تنگه سی او روزل خاشو
که مجمع پر للک مشتن نهاشو
میرختن ری سرش کدی بادنجون
دوتا کت پیاز وچپه ای نون
للک عین تلی تو دل سینی
یه پاتیلی پر از آلو زمینی
للک مث تل و آلو سنگلش بی
پیاز و تروکم جای جنگلش بی
روغنل خاشو بی چشمه سارش
آدم حظ میکه تا پی دس بخارش
بوی عطر للک و بوی روغن
همه میفهمیدن بالا و دومن
همه با هم میگفتن که فلانی
درس کرده تو خونش شوم خانی
زبس که عطر و بو داشت او زمانل
شو و روز بی للک ،خوراک خانل
نمیدونم للک از ما چه دیده
که یک باره زماها دل بریده
میگن از ماکارونی دل غمینه
گمونم واقعا دردش همینه
اگه دردت ایه، دلگیر نبو وش
میرم کارخونشه، مو میزنم تش
قسم یاد میکنم دوسم تو باشی
زبس بامزه و لطیف و خاشی
میدونی حرف مو دوز و کلک نی
خوراکم بعد از ای، غیر از للک نی
تو میفهمی که گشنی ای بمیرم
دیگر ماکارونی هرگز نگیرم
بیو و قهر نکه شرم از خدا کن
دلم تنگ وایده سیت، رحم و ما کن
بادنجون و کدی در انتظارن
ده از دوری تو طاقت ندارن
همش شو روز کنن گریه و زاری
که شاید یه روزی سر در بیاری
بیو بازم بشین تو دل سینی
بکو شاد تو دل آلو زمینی