شعر محلی: یادی از للک

دلم تنگه سی او روزل خاشو
که مجمع پر للک مشتن نهاشو
میرختن ری سرش کدی بادنجون
دوتا کت پیاز وچپه ای نون
للک عین تلی تو دل سینی
یه پاتیلی پر از آلو زمینی
للک مث تل و آلو سنگلش بی
پیاز و تروکم جای جنگلش بی
روغنل خاشو بی چشمه سارش
آدم حظ میکه تا پی دس بخارش
بوی عطر للک و بوی روغن
همه میفهمیدن بالا و دومن
همه با هم میگفتن که فلانی
درس کرده تو خونش شوم خانی
زبس که عطر و بو داشت او زمانل
شو و روز بی للک ،خوراک خانل
نمیدونم للک از ما چه دیده
که یک باره زماها دل بریده
میگن از ماکارونی دل غمینه
گمونم واقعا دردش همینه
اگه دردت ایه، دلگیر نبو وش
میرم کارخونشه، مو میزنم تش
قسم یاد میکنم دوسم تو باشی
زبس بامزه و لطیف و خاشی
میدونی حرف مو دوز و کلک نی
خوراکم بعد از ای، غیر از للک نی
تو میفهمی که گشنی ای بمیرم
دیگر ماکارونی هرگز نگیرم
بیو و قهر نکه شرم از خدا کن
دلم تنگ وایده سیت، رحم و ما کن
بادنجون و کدی در انتظارن
ده از دوری تو طاقت ندارن
همش شو روز کنن گریه و زاری
که شاید یه روزی سر در بیاری
بیو بازم بشین تو دل سینی
بکو شاد تو دل آلو زمینی

شعر محلی : گُجیک دشتسون

گُجیک دشتسون حالی نداره

سی فر کردن پر و بالی نداره

و سـنـگ زون مـردم زخـم بـالـش

زدن پی تیر کمون سنگ ری گُلالش

تو خرمن جی دلُم صد ناله دارم

تو بالُم زخمل صد ساله دارُم

مو می فهمم گپُم گفتن نداره

کسی اخلاق اشنفتن نداره

اما می خوام بگُم دق دلیمه

تَموم غُصـّه یَـل ناگُفـتَـنـیـمَـه

نگین بـاز بال زه گـیر شَـپ آوی

نشونه ی صافَ دی تیر چپ آوی

همی که دُختَرُم خوش کَم غمی نی

وَ ریـحـون بـخـتَـرُم ای شو نـمـی نـی

دلُم مث بَلگه کَه تو باد گیره

دَس دُنیا وُ دین والّا دَسیره

جهالُم خوم دلُم صد سال پیره

دعا شو میـکُنُـم تـا صُـو بمـیـره

نگین تو باد شو دُختر بمیره

نواوو گفت بَتا جلدتَر بمیره

ای تَـنـهـا اومَـدی تـا تـو بـُرازگـون

همی که معروفش کرده بادنگون

میگن یو اومده سیر مَحض میره

خُـدا ویـلـون بـگـَرده تَـش بـگیره

نَـگـین تـوریـش سـفـیـده مـال دُوایـه

خومون میشناسیمش اصلش سیایه

نَـره تـا مـدرسه مـی خـوا چه واوو

کوچیکی شیش بدین تا تُر گُم آوو

سَرش ای چادره جنسش خَراوه

بَرش ای مـانـتـوه مال بی صحاوه

اَیه شق شَق بری مال باکَلیته

تو چَپ ره رَو کُنی مال بیخودیته

سَرت ای دومَنه میگن یتیمی

یه ذره ی ای بخندی مار لیمی

بچه ی همسایه پات گَپ زَه دَم دَر

دُهُـل سیـت مـیزَنن ری دیم کُر خَر

دل سه چیشتونه کور کرده

خوه شـیریـنـتونه سور کرده

چه واویده که نگبَت بارتونه

دروغ دادَن و بُـهـتـون کارتونه

کی می فهمه گَپ آرده ی کناره

خَـزونَـم ای بـخنـدی مـی بـهـاره

کسی نی خنده ی ری لُو بوینه

گُـل بـاویـنَـکـه تـوشـو بـچـیـنـه

دل دُخـتَـر مـث پـوس پـیـازه

سفید و پاک مخصوص نمازه

سـی دُخـت دشـتـسـون یـارون بـگـرویـن

سی شاخه ی اشکسه ی ریحون بگروین

گرو گرم چش از بارون درده

زلک میخواره می کارون درده

خدا، سی کی بُگُم درد زمونه

ولش کُ،تو دل خوم تا بمونه.

"معصومه خدادادی"