تو مسجد ما یه شیخی رفت منبر
گپش زت هوم شویی از نهی منکر
که نهی منکر دِه ای روزا کِماین
کسی دی کار کسیش نی ، نه چه واین؟
چه واین امرِ معروف ای بووا جون
کُیا رفتن دِه ایسا دین و ایمون
سیچه مردم همه دی جا اِتو زِه ؟
همتِی کافرایِیتو دو روزه ؟
نمی فهمی خُیا شاتو خِضب کُند
شی و ریتو می کند با زلزلِی تند
همتِی وایِسِی ولله غافل
کِتو گِرتِن نماز و باکیا وِل
مو تا که اُم شنی ای نکته از شیخ
ز وحشت موین سِرُم وایی همش سیخ
سواش صُب گَه مو سی خاطر کمی کار
لواسُم بَر که و رفتم سی بازار
تو بازار گیر کار بیدم که یَکهو
یه صحنِیم دی که از چش واپِری خو
یه دوتی می خه تو بازار سی خوش کشت
لواساش تنگ بی و آرایشش مشت
همه گُت و کوچیک ، بچ بار، جوون ، پیر
چشاشو رُو ای بی نوامبِیَن سیر
نه چایر بی سرش نه شالِ اَیلی
دُمِ عُینک می گشتِش میرزا مَیلی
ری مرزِنگِش ریمِل، موینش به رنگ تش
غولو مندو دو کُرپا کرده بی غش
ری صورت پنکک و ماتیک ری لُنج
بووی ملا خِیِر افسرده تو کنج
دو تا بُرماش اِشا کردِی بی تأتو
عصاش وُردا کِرِم لهمو دُمِش رُو
از او حاجی بیگی تا مُندو چیش کاج
تو بازار دینشو نِیِی به حرّاج
مو تا ای صحنه اُم دی نهیِ منکر
اِمِت تو ذهنُم و گپ شیخ ری منبر
تو دل اُم گو که مو هِسُم مسلمون
نباید مِث اینا بفروشم ایمون
مو ایسا بُی بِشُم رفعِ شِرایَم
بِرِ ای دختکو نهی منکرایَم
و دُو رفتم هِلِش اُم گو دوهتَک
ایکِی زُرّامُخو یِک لحظه وُیسَک
که بی چایَر سیچه اَندِی تو بازار
گُلی ، می چینِنِت بَیوَخت آهازار
تو که آرایِشت ایکِی هِسِن مَشت
مُخو تو بِینِ ای نامحرما کَشت
با ای اُوضِیِ بازار و گیرونی
سی جُون مُونا چه مُفتِر چِش چِرونی؟!!!
نِمینی سِیلِ مردم همه شِی تون
گُناشو تو ای دنیا همه پِی تون
وُ هیم کارا خُیا صبرِش سِر اَندِن
خِضَب کِردن وُ دی جَهلِش در اندن
سی هیمنِی هن زمی لرزه تو ای فصل
دی وایِن مث سِرُم ری خونیا وصل
گناه وایِن تو دهنِت مث بینیزه
سی هیمنِی هِن خُیا بارو نِمیزه
مو تا ایم گو دوهتَک سی مو اِش گفت
بِرُم خیلی تو هِی می گِی گپِ مُفت
تو بِر مردم ایسا اِت آبِروم بُرد
تو اِت کِرد روحِ مو شی ای پِیات خورد
ایسا زنگ می زنم سی شیم ری همراش
تا بیت حالِت بیارِت او سِرِ جاش
حالا کارُم دُرُسایی مو اینجا
عِجَو شِرّیم خِری سی خوم مو ایسا
هِنی ری او گوشِش نِنِی بی گوشیش
که فِرتِنگی وایی حاضر هُمو شیش
مو سِیلُم که اوشَم واسِی زیر ابرو
تو دل خوم اُم گو تُف ای لعنتِ او
پِسِ مرگ هیکلش بی کَدّ وَرزا
سِرِش گُت اِینِهو تاپونِ خُرما
سی مُش گو میچِکَک هسی چه کاره
که مِی و می زنی وُ زِن مو غارِه
یه مُشتیش زَت تو کُم مو جان کِلُودی
که مو وُراسِیُم مِث فیلم سه بُعدی
تو دل خوم اُم گو آروم آخُه نامرد
نه آزارِت چه بی ؟ نِت بی تو کُم درد ؟
چه کارِت بی حِجاوِ ای خِراون
نمی فهمی که دِنیا بی صِحاوِن
ایسا می کو تو زیرِ ای پِیاش لَه
اگه سی کَس بِگِی هِی مُفتی تو چَه
تو هیم فِکرا بِیُم که یکی رُو وَل
صِیاش زَت شِی مو که سِیلاکو هِل یَل
دُرُسِّن نهیِ منکر واجِبِن کا
اُما هِن آبرو واجبتر اینا
ای رسمش نی تو بازار بِینِ لشکر
بریزی آبرو سی نهی منکر
که اِش گوتِن که ای زات هاکُنی جون ؟
اینا وِل کو ، برو خوت هاکو دَرمون
تو اول علمِ کارِت کامِلا کو
اوسا واگرد و حَلِّ مُشکِلا کو
...
محمد تابناک (میشمح)