شعر - بن تیله

کلافه م می کنه گریه بچه ی کو
همون پا باریک چیش منجله ی کو
دو صد نذر و نیاز کردم که اومد
پس از هف دخترون این بن تیله کو
کر بازوش کپل اما مل پاش
که عنو مثل ساقه ی نی جیله ی کو
سه تا مهره ی سیاه و زرد و آبی
ببین در گردنش با بندیله کو
دو تا هم قاب قرآن طلایی
حمایل دارد او با زنجیله ی کو
نه چیزی می خوره ، نه شو می خوسه
صداش میره تو گوش چون دندیله ی کو
سر هیچ عر و بوقش میره بالا
عجب نازک دلن این غرپله ی کو
همه میگن غم و غصه نخور هیچ
که میوه پیری ین این پر چله ی کو
مو هم میگم بچه ی آدم عزیزن
چه تاج سر چه اون گمپ گله ی کو
اگر کلبوک یا مشک دوپای است
بود آخر بچه ی تو ، این بچه ی کو
----------------------
بچه ی کو = آن بچه
کو = علامت معرفه است در لهجه بوشهری 
چیش منجله = کسی که دارای التهاب چشم است
اومد = آمد
هف = هفت
بن تیله = فرزند آخر ،‌ته تغاری
کر kor = کلفتی ، واحدی است که برای ضخامت بازو به کار می رود
کر بازو = ضخامت بازو
مل = چاقی ، ضخامتی که برای پا به کار برده می شود
عنو = عینهو
نی جیله = نی باریک
بندیله = ردیف ، ردیف مهره به بند کشیده
زنجیله = زنجیره
می خوسه = می خوابد
دندیله = هزار پای بزرگ
غرپله = نکره بزرگ
پر چله = کثیف ، زشت
تاج سر = در اصطلاح عوام = پسر
گمپ گل = غنچه گل ، در اصطلاح عوام = دختر
کلبوک = مارمولک کوچک
مشک = موش
مشک دوپا = موش صحرایی

سید جعفر حمیدی